„Esmorza amb mi”, skrócone życia (★★★) i inne premiery tygodnia

Przedstawienie Barcelony jako tętniącego życiem miasta, z muzyką pulsującą na każdym rogu (choć rzeczywistość jest być może nieco bardziej przygnębiająca), jest doceniane, nawet przez przemówienie ekscentrycznego Oriola Pla o tym, jak wyzwalające może być rapowanie po katalońsku przy miejskich rytmach. Ale chociaż śniadanie pozostaje najważniejszym posiłkiem dnia (zwłaszcza jeśli jest dzielone), a film ma dodatkową wartość w postaci odwrócenia się od neoliberalnej plagi brunchu (w obronie oksymoronu autentycznej Barcelony), już zbędny temat leczenia pozostawia pewien posmak lekarstwa, pigułki rozpuszczającej się pod językiem, podczas gdy zapominamy, dlaczego ją wzięliśmy.

Nawet jeśli ostatecznemu objawieniu uda się zebrać nasze emocje, prawdopodobnie nie jesteśmy już nawet świadomi rozproszonych problemów, które nas tu przywiodły. W końcu to zmartwienia zwykłych ludzi, zbyt podobne do naszych.

Przez Salvador Llopart

Zaczyna się od szczęśliwej rodziny i spadku. Jesteśmy we współczesnym Hongkongu, gdzie zdobycie domu jest równie skomplikowane jak tutaj. A kończy się na rodzinie, która nie jest tak szczęśliwa, ale bardziej autentyczna, bez hipokryzji. Nagła śmierć właściciela spornego mieszkania wyzwala dramat. Po jednej stronie jest jego partnerka życiowa od ponad trzydziestu lat, z bardzo niewieloma prawami. Po drugiej stronie oficjalna rodzina. Gdybyśmy mieli być sarkastyczni, moglibyśmy powiedzieć, przypominając sobie stary dowcip na ten temat, że nic nie dzieli rodziny bardziej niż nierozwiązany spadek — poza, być może, zazdrością, ambicją i, przede wszystkim, dobrym prawnikiem.

Ale od tej chwili wyrzucamy ironię. Nie ma na nią miejsca, gdy omawiamy delikatną miniaturę, naznaczoną prawdą postaci i powściągliwymi emocjami. Każdy członek rodziny, w swoich starciach, pragnieniach, a także słabościach, ujawnia ukryty konflikt między starymi uczuciami a interesami. A więc zdjęcie rentgenowskie rodziny. A nawet więcej: MRI. Trzeźwy, z wolnym tempem, choć wcale nie wolnym. Skłonny do obserwacji i szczegółów. Nikt nie jest nie na miejscu, a wszyscy bohaterowie, na swój sposób, wnoszą prawdę. Swoją część prawdy.

Warto jednak podkreślić subtelną, delikatną i szczerą pracę Pat (Maggie Li), właścicielki, a zwłaszcza Angie (Patra Au), wydziedziczonej wdowy, która zachowuje oskarżycielskie milczenie, które zabarwia rozpacz, której doświadcza, cichą urazą — a także wątpliwościami. To dramat oparty na LGBT, który wykracza daleko poza litery alfabetu. Podkreśla konflikt między tradycyjną rodziną a rodziną z wyboru i podkreśla konflikt między sprawiedliwością a prawem. Postępuje z melancholijnym oddechem, nadając ton każdemu ze swoich obrazów. Intymność sytuacji góruje nad hałasem dzięki wrażliwości młodego reżysera, takiego jak Ray Yeung, który również pisze scenariusz. Bolesna rozkosz.

Przez Jordi Batlle Caminal

Nakręcona w jednym miejscu (zwykłe mieszkanie) i w czasie rzeczywistym (spotkanie sąsiedzkie, które przybiera nieoczekiwany obrót), ta komedia porusza bieżące problemy (każdą możliwą fobię prowadzącą do tzw. kultury anulowania) z zaraźliwą świeżością, dowcipem słownym (i ostrością) oraz silną obsadą, która z powodzeniem karykaturuje rozpoznawalną grupę obywateli skłonną do pozycjonowania się tak daleko na prawo, jak to możliwe. Tak: zabawna, bezpretensjonalna komedia polityczna.

Przez Jordi Batlle Caminal

Młody bohater całuje w usta innego młodzieńca, przejeżdżającego turystę, a w małym miasteczku wybucha burza; miasteczku zamieszkanym w klimacie mrocznej korupcji przez nikczemną faunę: szefa policji, lokalnego gangstera i jego synów, rodziców nieszczęsnego bohatera i księdza (który nawet przeprowadza egzorcyzmy, aby go wyleczyć) i tak dalej. Wstrząsający portret prawdziwej homofobicznej Rumunii, film jest koniecznie surowy, twardy, napięty i nieustępliwy.

Przez Philipp Engel

Serce Galii zawsze było tematem miejskich fantazji, od wiejskich mitów po rustykalną szorstkość, przechodząc przez popularną komedię. Ale pełna życia kobieta z Owernii w końcu wypowiedziała się, pokazując młodość swojego regionu bez filtra, z naturalnymi aktorami, poza światem kina, których uchwyciła pomiędzy zabawą a wyścigami. Aby życie stało się orzeźwiającym i fascynującym obiektem filmowym, trzeba znaleźć odpowiedni dystans. To nie jest łatwe, ale ona radzi sobie bardzo dobrze.

Przez Philipp Engel

Obecność Monnera i Fernándeza jest uderzająca, ale prawdziwymi gwiazdami są peruwiański aktor Job Mansilla i przede wszystkim świetlista polska aktorka Eliza Rycembel, dwoje migrantów uwięzionych na obrzeżach Madrytu. Reżyserzy wykazują niemal antoninowskie oko do uchwycenia przestrzeni budynku w trakcie budowy, który staje się niepewnym domem bohaterów podczas pęknięcia bańki na rynku nieruchomości. Ale nuda, do której są zmuszeni, ostatecznie bierze górę, być może bardziej nużąca niż odkrywcza.

Przez Salvador Llopart

Rose Dugdale była dzieckiem głęboko zaangażowanym w terroryzm. W latach 70. postanowiła zdenerwować swoich rodziców i przeciwstawić się systemowi. Wiedziała o sztuce i bólu jej utraty, a jako członkini IRA była pomysłodawcą największego w historii napadu na obrazy, w tym Vermeera. Film Molloya i Lawlora stawia na terroryzm na małą skalę, w stylu kameralnym, z retrospekcjami i retrospekcjami w czasie, gdzie psychologia bierze górę nad adrenaliną. Powstały obraz jest niczym fraktal chwili. Sugestywny.